Ministranci to grupa chłopców, którzy są najbliżej ołtarza w czasie Mszy świętej. Pomagają księdzu w sprawowaniu liturgii.
Termin łaciński ministrare oznacza „służyć”, „pomagać”. Ministrant służy Bogu i ludziom zwłaszcza podczas sprawowania Mszy świętej i innych nabożeństw liturgicznych w Kościele
Dba o sprawny i piękny przebieg liturgii, pomaga kapłanowi w czynnościach liturgicznych i odczytuje podczas Mszy świętej słowo Boże. Jest to funkcja ważna i odpowiedzialna. Od kiedy istnieją ministranci? Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: od czasu, kiedy w ogóle istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno pokolenie wybrane do służby w świątyni – pokolenie Lewiego. W powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernym. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty. Służba ministrancka wymaga czasami wielu wyrzeczeń, ale świadomość służby samemu Bogu i ludziom powoduje, że ministrant z radością i satysfakcją wykonuje powierzone mu zadania.
Każdy z ministrantów w swoim życiu powinien kierować się hasłem: Króluj nam Chryste, zawsze i wszędzie. Ministrant to przede wszystkim ten, który niesie znak. Ministrant nosi pewne określone przedmioty (krzyż, świeca, ampułki), a są to przedmioty posiadające niezmiernie ważne miejsce w liturgii. Wskazują one wszystkim wiernym zebranym w Kościele, że mają do czynienia z inną rzeczywistością. Dlatego ministrant powinien nie tylko nosić znaki, ale sam być znakiem Bożej obecności oraz ukazywać, że każdy wierny – nie tylko kapłan – uczestniczy w sprawowaniu liturgii. Ministrant powinien także pokazywać wiernym jak uczestniczyć w liturgii. Uczestniczyć w liturgii to znaczy współdziałać i ją współtworzyć, a nie biernie w niej przebywać. Każdy z ministrantów może i powinien być dumny z tego, że przy ołtarzu służy samemu Bogu.